Kurier Lubelski "Gloryfikacja miłości"

"Cała Polska literacka zna naturalnie Tadeusza Kwiatkowskiego-Cugowa..." - stwierdza Piotr Kuncewicz w Leksykonie polskich pisarzy współczesnych. Od 35 lat związany z różnymi periodykami, ożywia prasowe lampy szczyptą nadrealistycznej groteski lub upiększa je - emocjonalną w swym duchu - poezją. Jego twórczość sprawdza się również w formie mówionej, niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z wieczorem poetyckim czy happeningiem.

W pełni potwierdził się przypisywany Tadeuszowi Kwiatkowskiemu-Cugowowi przed laty status "wrażliwca", czyniący zeń artystę - niespokojnego ducha. Ten wewnętrzny niepokój wciąż znajduje wyraz w kolejnych wcieleniach i kreacjach poety. Jednak w każdym z podjętych przez Cugowa działań obecna jest wrażliwość, stwarzająca wciąż nowe postacie afirmacji życia.

Taka właśnie perspektywa rysuje się w momencie odbioru dwóch najnowszych tomików poety. Karoland oraz Piotropolis poświęcone zostały synom Tadeusza Kwiatkowskiego-Cugowa i są zapisem najczystszych wzruszeń, których źródłem jest miłość rodzicielska. To ona stała się twórczym imperatywem warunkującym wszystkie zamieszczone w zbiorkach wiersze. Nadała kształt każdej z występujących w nich sytuacji lirycznych. Sprawiła, że możliwy dla poety stał się powrót do czasu arkadyjskiego dziecięctwa. Pozwoliło to Tadeuszowi Kwiatkowskiemu-Cugowowi na sformułowanie prostej, a jednocześnie powabnej tezy, mówiącej, że "...najprawdziwszym filozofem i artystą jest dziecko".

Wiersze zawarte w Karolandzie i Piotropolis są zachwyceniem czystym stanem ducha, przynależnym w sposób naturalny dzieciństwu. Można z nich wyodrębnić postulaty etyczne, można na ich podstawie określić kategorie moralne, można wreszcie - idąc za ich przykładem - gloryfikować miłość. Ona bowiem jest twórczym impulsem, nadrzędną wartością i głównym przesłaniem poezji Tadeusza Kwiatkowskiego-Cugowa.