Tadeusz Kwiatkowski (1940-2008)

Dopóki Troja

Ja już nie pytam o ulicę

Już wiem gdzie iść

I choć adres zmieniony

Z willi młodości

Na czynszowy dom

O posiwiałych

Ścianach skroni

Dopóki Troja

To i ja

Ja już nie pytam o ulicę

Po mojej stronie przechodnie

Już przeszli

W zaułki stuleci

Jeszcze zapytam

Tej pięknej kobiety

Cóż to za tupot

Na głównej ulicy

Czy to może ziemia odpowiada mi

Że jeszcze jestem w drodze

Jesteś już

Kiedyś powiedział mi przyjaciel

Jesteś już dojrzałym poetą

Tak nie chciałem słyszeć tych słów

Bo one oznaczają finał

To złe słowa

Dojrzałe zawsze spada

A marzyłem żeby ciągle być uczepionym

Zielonego drzewa dzieciństwa

Zasłuchany w muzykę kolorowych liści...

I nawet kiedy zważy się moja zieleń

Jeszcze ciągle należeć do rodzinnego pnia

Młodości

Jeszcze ciągle słuchać

Wieczornej sonatiny wiatru

Usypiać przytulony do dłoni matki

A prochy moich wierszy

Kiedy wreszcie będę mógł

Rozdać wam siebie do końca

Dowcip po łzie świt po wieczorze

Kiedy wreszcie zakwitną na mej dłoni

Wileńskie storczyki

I powój marzenia

Zwiążę się w czarną salonową kokardę

Kiedy wreszcie będę zupełnie wolny

I żaden gracz nie przewróci mi rękopisów

I nie zmieni słowa oręźny na potężny

A głuche telefony nie zadzwonią

U zwieńczenia nocy

Kiedy moja genetyczna niskość

Pochyli się nad Górnym C

A Tomek Drozd przyjaciel otworzy

Białą kopertę

Chcę tylko kiedy już wszystko to nadejdzie

Żebyście wy przyjaciele moi

Ozdrowieńcy znad jeziora Narocz

Rozpalili wielki ogień

Abym w niego wszedł tanecznym krokiem

Jak na balu Poetów i Ułanów

Gdy z księżną Yorku prowadziłem poloneza

A prochy moich wierszy

Rozsypali nad Wilią

Spalcie mnie

Spalcie mnie bo jestem z ognia

Pokropcie mi czoło wodą

I niech wielki ogień wystrzeli w niebo

Przy mojej śmierci

Niech nikt nie czuwa

Świece zostawcie na karnawał tańca

To zupełnie niepotrzebne

Żywi boją się umarłych

Oni niosą w sobie niedobrą nadzieję

Żagiew kończącą białe tango

Kto mnie jeszcze raz poprosi

Komu będę potrzebny

Pani Mario

Synowie moi niech nie piszą wierszy

Każdy wiersz niesie w sobie cierpienie

Każda godzina muzyki zabija

Niech synowie moi budują domy

Żeby mogły rodzić się i umierać

Pokolenia szczęśliwych