Pamięci Tadeusza

Urodziłem się w Wilnie w 1940 roku przy ul. Uniwersyteckiej 4. I żyję nadal. Reszta jest milczeniem - ta lakoniczna informacja, jaką niegdyś Tadeusz Kwiatkowski-Cugow przekazał o sobie dziennikarzowi Kuriera, jest już nieaktualna. Tadeusz zmarł w nocy z czwartku na piątek po długich zmaganiach z ciężkimi chorobami.

O takim Człowieku nie sposób milczeć. Ale też trudno bez Jego talentu i wrażliwości opisać, jak znaczącą był postacią dla polskiej literatury i Lublina, w którym spędził najlepsze lata swojej twórczości. tym bardziej że On sam pisząc wiersze o ważnych ludziach sprawach, w codziennych rozmowach, z wdziękiem i przekorą sprowadzał patos do parteru.

Na autorskiej stronie internetowej obok nazwiska Tadeusz Kwiatkowski-Cugow czytamy: poeta, prozaik, eseista, satyryk, inspirator artystycznych zdarzeń, przyjaciel dzieci, miłośnik ludzi. Miarą twórczości Tadeusza jest umieszczenie Jego nazwiska na liście 100 polskich poetów - obok Czesława Miłosza, Jana Twardowskiego, Wisławy Szymborskiej - w wydanej na Ukrainie antologii polskiej poezji współczesnej.

Jego wiersze ukazały się po grecku, francusku, japońsku, węgiersku, ukraińsku, włosku, serbskochorwacku, niemiecku, słowacku. Napisał kilkanaście książek, wygrał kilkadziesiąt konkursów literackich. W 1994 r. otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości literackiej. Był jedną z najbarwniejszych postaci Lublina. To on 14 lat temu wymyślił Wigilię Ułanów i Poetów, jedyną taką patriotyczną imprezę w Polsce dedykowaną pamięci żołnierzy.

Kochał życie. Był duszą towarzystwa. Przez lata organizował happeningi i bale kostiumowe.

- Kto ma w genach radość życia, ten jest uniezależnionym od kryzysów - przekonywał bawiąc siebie i innych poetyckimi frazesami. To, zdaniem kolegów ze Związku Literatów Polskich, jedyny poeta w Polsce, który improwizował w wielkim stylu. Przez kilkanaście lat pisał kolędy - wiersze, które sam recytował na wydanej płycie.

Ludzie przepadali za Tadeuszem, kiedy podczas cmentarnej kwesty z poczuciem humoru wyciągał pieniądze od znanych postaci. Pytany, dlaczego uczestniczy w tej akcji, odparł: Kiedyś wszyscy znajdziemy się po drugiej stronie błękitu.

Poezję uprawiał od 16 roku życia, równolegle z pięściarstwem. W 1978 r. w Lublinie, już jako absolwent polonistyki UMCS, debiutował tomikiem "U drzwi moich płomień dalekiego ogniska". Następne lata przyniosły mu kolejne sukcesy: Nagrody im. Bolesława Prusa i Laur im. J. Czechowicza.

1992 r. Cugow, spośród 10 tysięcy artystów i uczonych świata, został nominowany przez International Biographical Cenre (Cambridge) do tytułu International Man of The Year 1991/92.

W latach 1987-1989 r. przebywał na stypendium rządu węgierskiego w Budapeszcie, gdzie występował w radiu prezentując swoje wiersze. Miał lizne wieczory autorskie, m.in. we francji, Szwecji, Niemczech, Słowacji. Od Związku Pisarzy Greckich w Atenach uzyskał tytuł "Syna Hellady".

Od lutego 2008 r. zasiadał w Rządzie Miasta Lublina.

Chętnie odwiedzał naszą redakcję, redagował kącik poetycki, komentował różne wydarzenia, albo po prostu wpadał do przyjaciół na pogawędkę, aby omówić jakiś pomysł.

Do ostatnich chwil, z oddaniem wspierany w trudnych chwilach przez żonę i najbliższych, zachował pogodę ducha.

Żegnamy Cię z żalem i świadomością pustki, jaką pozostawiasz, ale też z przekonaniem, że na Parnasie jest dziś święto.