Rękopis

A więc nie wrocimy już

w te najpiekniejsze ogrody

gdzie w ciemni drzew

ojciec zmęczonych przechadzał się

w niejedno południe

a owoc jeszcze cierpki

kusił nas jak biblijny wąż

Nie dokończymy już

tamtej zabawy w czarnego luda

odwołani do drogi od zaraz

ledwie własne imię

unosząc z sobą

i liść jeden

co dawno utracił swą zieleń

Nie wrócimy już

w te najpiękniejsze ogrody

- no bo jak?

zabrano ścieżki naszego dzieciństwa

ziemi oddano nasz los.

Prośba do ziemi

Ziemio!

jak więzień kamiennej pustyni

betonu i stali

proszę cię

przyjdź czasem do mnie

w przyjacielskie odwiedziny

chluśnij w oczy zielenią

zostaw sól twoich mórz na wargach

i piasku nasyp pełne ręce

A w dzień ostatni

weź mnie do siebie

w twoje czarne krajobrazy

otul tłustą i ciepłą

i przechowaj aż do dnia

kiedy Baranek Apokalipsy

złamie

siódmą pieczęć Księgi

Modlitwa z naszych dni

Panie

za dobrze nam się powodzi

posiadamy dużo a wciąż obmyślamy

jakby coś jeszcze korzystnie pomnożyć

jemy codziennie do syta

i zapasy trzymamy pod kluczem

a trochę dalej usta pełne głodu

uciekamy ponad zagładę

coraz szybszymi autami

a samotność jak zasadzka

odwrót zamyka

i dusimy się w spalinach.

Panie.

Weź wszystko co nazywani swoim

żeby nikt już nie miał nic do zabrania

niech nam tylko zostanie

woda nie zatruta

ulecz choroby naszego wieku:

raka co śmierć poddaje na raty

i zawał co ścina od razu

daj nam znowu chleb twardy

nałóż ciężar na plecy

i na drogi kamienne wypędź boso

w dojrzały czas pielgrzymów

połącz nas znowu u stada

i z domów niewoli wyprowadź.